Australië: van Sydney tot Sydney!

07:00 10 januari, 2012. Na de snooze functie van mijn wekker veelvoudig uitgeprobeerd te hebben besluiten we toch uit bed te komen. Gewapend met een stevig ontbijtje (lees: manifest der eieren!) in de maag stappen we in de al ingepakte auto richting het zuiden. Gezien ik Sarah’s autorijdskills nog niet helemaal vertrouw (lees: het kost meer energie om mijn hartslag op pijl te houden dan om zelf het stuur te pakken) en omdat Sarah de avond voor vertrek constateerde dat haar rijbewijs nog ergens in Azië bivakkeert (lees: Engelsen….), besloot ik zelf te rijden.

We begonnen op ‘the one’ (de snelweg die rond heel Australië loopt) die vanaf Sydney langs de kust in de richting van Melbourne gaat. Na 800 km rijden hebben we ons tentje opgezet op een campingsite. Daar raak ik al snel bepraat met een oude dame die samen met haar half demente man al 2 jaar ‘on the road’ was, waarbij zij gebruik maakten van camping guide CAMPS 6 waar alle kaarten en campingsites van Australië in verwerkt zijn. Volgens haar waren de gratis campingsites en de sites in de nationale parken vaak het mooiste en gezien mijn (ahum..) ‘uitgebreide’ voorbereiding geen kaarten/campings/wat dan ook had meegenomen hebben we deze halve gids gefotografeerd.

09:00, 11 januari, 2012. Na een nacht die gekenmerkt werd door de laatste (niet milde) regen en storm die we in de komende 5 weken zouden gaan mee maken ging ‘da trip’ verder. Toen de verkeerchaos, etc. in de richting van Melbourne toenam hebben we besloten om ‘slechts’ door Melbourne heen te rijden om vervolgens ‘the great ocean road’ in de richting van Adelaide te pakken. Kort samengevat: weg, zee, bergen, 12 apostelen; SCHITTEREND!!! Halverwege deze ‘road’ hebben we voor de eerste maal (er zullen nog veeeelen malen volgen) de zoomfunctie van de camera gebruikt om een geschikte kampeerplek te vinden. Een half uurtje later rijden we offroad richting 1 van de mooiste (gratis) kampeerplekken waar ik gestaan heb: aan een meer, tussen de bergen, op 5 minuten loopafstand van het strand!

12:00, 12 januari, 2012. Na een heerlijke opfrisser in het meer (incl. badmuts en ‘blutac’ in mijn oor om mijn geperforeerde trommelvlies ietwat te beschermen) bevinden we ons wederom ‘on the great ocean road’ richting Portland. Daar vestigen we ons wederom (ode aan CAMPS!) op een prachtige gratis site midden in een bos. De volgende dag zien we het as nog nasmeulen van ons mooie vuurtje van de avond tevoren en besluiten we om Portland in te gaan om daar een openbare douche te pakken (je moet soms wat..). Terwijl ik mijn toiletspullen uit de auto pak stoot ik nietsvermoedend, zachtjes mijn hoofd. Na een stevige douche stap ik weer in de auto. Al snel begint alles wazig te worden en vraag ik Sarah om (toch maar) te rijden. 20 minuten later bevinden we ons op de eerste hulp in Portland. Van dat ritje kan ik me weinig meer herinneren…

Plus minus 16 januari, 2012. We rijden vanaf Pt Augusto gewapend met 50 liter water, een volle tank, en $100 aan geblikt voedsel (lees: genoeg sardientjes, tonijn, groenten, vruchten, vlees, pasta, etc. om de hongersnood in Afrika op te lossen) richting het noorden; de outback/woestijn!. Al snel begint het landschap te veranderen in, ehmm.., eigenlijk niks….. Zelden ben ik zo gelukkig geweest met niks. De weerspiegeling van de zon op het zand die het zand alle kleuren van de regenboog doet kleuren, een eenzaam dorstig boompje, en dan de ondergaande zon; een fenomeen dat voor je gevoel een eeuwigheid duurt maar tegelijkertijd zo snel voorbij gaat. Daar ergens in het niks hebben we slechts ons binnententje op gezet gezien de (nog steeds) vreselijke hitte. Al snel maakt de ondergaande zon plaats voor een helderdere sterrenhemel dan ik me in mijn wildste dromen had voorgesteld: één en al schittering. Even later begint het te waaien en wordt het koud…voor mijn gevoel ijskoud vergeleken met de 45 graden die het een paar uur eerder was. Toch maar de buitentent opzetten…

De volgende morgen gaat rond 6 uur de zon wederom op waarna de temperatuur binnen no time weer de 45 graden haalt. Schaduw is een schaars goed in de woestijn en daarom besluiten we zo snel mogelijk in de auto te stappen om door te rijden, richting Coober Pedy. Dit is een mijnersplaatsje waar men onder de grond leeft om de temperatuur wat te drukken. Hier merk ik snel (lees: bijna knock out in een supermarkt…) dat mijn hersenschudding nog de nodige rust nodig heeft. Om te herstellen verblijven we 4 nachten in een ondergronds hostel wat erg doet denken aan een soort schuilbunker zoals we die kennen in oorlogsfilms.

22 januari, 2012. Ik had het mezelf nooit kunnen vergeven niet door te gaan met de trip, dus besluit ik half hersteld toch maar door te zetten richting het hoogtepuntje van de outback: Uluru. Deze gigantische steen midden valt niet te beschrijven in woorden. Dit natuurverschijnsel is in één woord samengevat fantastisch! Midden in de woestijn, na dagen van niks, verschijnt er ineens een reusachtig rood/paarsachtig rotsblok in de horizon waar mijn (niet geheel bijstere) verstand niet bij kan. Vervolgens hebben we in sneltreinvaart de rest van de woestijn doorgesjeest (lees: 10 uur ’s avonds in het donker tentje op zetten, heel veel tonijn/pasta/sardientjes, dronken gestrande Aboriginals, red-necks, zand!) om uiteindelijk via Townsville aan te komen bij Airly beach. Dit is dé vertrekhaven richting ‘the Whitsunday Islands’.

28 januari, 2012: Om Sarah’s verjaardag te beginnen maken we een ontbijtje ala de dag van vertrek (samengevat: Ei, ui, champignons, kaas, etc.; een godenmaal na 2 weken woestijn!). Vervolgens maak ik een inventarisatie over de mogelijkheden om een schip te pakken richting de Whitsunday Islands. Nu blijkt dat we last minute voor ‘an offer you can’t refuse’ kunnen vertrekken voor een drie daagse zeiltocht. 1,5 uur later bevinden we ons samen met 8 medepassagiers aan boord van een (luxe) catamaran om 3 dagen volledig verzocht (een van) de mooiste stranden en koraalriffen ter wereld te bezichtigen! Om mijn perforaties tegemoet te komen is er aan boord van het schip ook een kajak waarvan de onderkant doorzichtig is waardoor ik zonder te snorkelen alsnog een schitterende koraalervaring mee maak. Daarnaast zijn de stranden en de leefomstandigheden op zo’n catamaran ook niet bepaald verkeerd;)

2 februari 2012. Nu besluiten we om naar een nog relaxtere omgeving te gaan. Kan dat? Ja! Nimbin…..het hippy walhalla ter aarde (lees: kleurrijke rastas die overtuigend zijn nog prima 50 jaar rond te kunnen komen van het breien van mutsen). Nimbin bevindt zich in een schitterend landschap zodoende dat de geestverruimende middelen die hier op elke hoek van de straat worden verkocht (gedoogbeleid wellicht niet alleen Nederlands…) niet (geheel) noodzakelijk zijn om helemaal tot rust te komen. Hiervandaan zijn we naar het surfers paradijs ‘Byron Bay’ geweest. Zonder surfen kan je je hier gelukkig ook prima vermaken met behulp van de mooie stranden, bergen langs de kust met fantastische uitkijkpunten en ahum…(voor mijn lieve oma)…kerkbezoek…

8 februari 2012. Inmiddels bevinden wij ons op de snelweg richting Sydney (het zuiden). Eerst overnachten we op een natuurpark wat volgens de kenners de niet toeristische versie van Fraser Island is, kenmerkend voor de schitterende zand eilanden waar in plaats van toeristen de kangaroos het landschap domineren. Vervolgens hebben we een stop gemaakt in hunter valley, waar het grootste deel van de Australische wijn (op de schitterende wijngarden!) verbouwd wordt. Na nog één stop op wederom (het wordt een beetje cliché) een schitterend strand komen we uiteindelijk terug op de startbasis: Sydney… Hier zit ik inmiddels verder te revalideren en te genieten van het gezelschap van de familie Maxwell/Jongens om zo fit mogelijk, donderdag aanstaande, te beginnen aan een reis naar het verleden: Chile! Na 15 uur vliegen kom ik daar op de zelfde tijd/datum aan als dat ik vertrek….09:30, 1 maart, 2012….