Australie: down under (of kopje onder?)

10 december, 2011, om 22:00 arriveer ik (na een niet geheel comfortabele reis gezien de vetrollen van de 200 kg wegende onverstaanbare Ier links van me....) te Sydney waar ik na een gratis bus reis (lees: zorg altijd dat je ‘slechts’ briefjes van 50 bij je hebt!) bij huize Eelco/Cathy/Ethan arriveer. Ter informatie; Eelco (goede vriend!) is verloofd met Cathy die een zoon Ethan heeft. Gezien mijn jet-lag heb ik 4 uur extra om een feestje te bouwen dus zodoende ben ik naar Bondi Beach (lees: backpacker walhalla aan het strand) gegaan voor een eerste kennismaking met de ‘aussies’ waarna ik onder het genot van een ‘lunar eclipse’(PS: het zag er allemaal aardig uit...ik hoorde echter pas de volgende dag dat er sprake van een dergelijk fenomeen was) via de kustlijn terug naar huis (Bronte beach) ben gelopen.

Inmiddels heb ik ontdekt dat Australië kwa prijzen niet bepaald vergelijkbaar is met Azië en zelfs voor Europese begrippen verschrikkelijk duur is (misschien dat jullie daar in NL iets harder moeten werken om de euro even een impuls te geven…..). Om de kosten van accommodaties en transport een beetje te dekken (in combinatie met comfort, vrijheid en paardenkracht!) heb ik besloten om een auto te kopen: Ford Falcon V6 4.0L station wagon….bamm!

In Sydney word ik al snel verrast door een paniekerig telefoontje van een studiegenootje (Maarten) die meedeelde dat na een duik in de zee zijn spullen vanaf het strand waren gestolen. Zodoende is hij (en reisgenoot) bij huize Eelco komen logeren om zaken op orde te stellen. Snel heb ik ze bij hun verstand geroepen (lees: Chill de …. uit!) om na een bezoekje aan de blue mountains (mooi stukje natuur inclusief ‘the three sisters’) met Eelcos’ collega’s een feestje in Sydney te bouwen. Deze KPMG jongens willen in de geringe vrije tijd naast hun 60 urige werkweek toch genieten van enige comfort en zo belanden we in een of andere fancy tent pal naast de ‘Opera House’, om vervolgens door te gaan naar een van de chiquere clubs in Sydney (een rondje van 70 dollar is daar doodnormaal..).

Maarten had al een surfcamp geboekt op de ‘seven mile beach’, zo’n 3 uur zuidelijk van Sydney. Omdat ik aan mijn water voelde dat surfen toch ergens in mijn bloed moet zitten, maar ik geen zin had om de belachelijke Australische dollars ervoor neer te leggen, besloot ik om met mijn nieuwe aankoop richting dat strand te ‘boeken’ om daar low budget te kamperen. Binnen no time had ik zowel ‘vrienden’ gemaakt met de locals, de campingorganisatie en de surfcamp organisatie waarna ik aan dit surfcamp mocht deelnemen voor slechts $200 ipv $500 die anderen betaalade…Zo gezegd, zo gedaan, Gijs op een surfboard is als een kind in een snoepwinkel! Maar net zoals te veel snoep niet altijd even goed voor de gezondheid is……

07:00, 23 december, 2011, ik word wederom wakker in ‘mijn’ kamer van de surfaccommodatie (die ik deel met 2 Noorse en 2 Belgische dames; dat mag een detail zijn). Na 4 dagen surfen voelt je lichaam aan alsof er een trein overheen is gereden, maar dat mag de pret niet bedaren! Een uur later sta ik vrolijk (in de nog kleffe wetsuit) de warming-up oefeningen te doen. 3 uur en vele golven later besluit iedereen eruit te gaan..om het af te leren wil ik nog 1 laatste golf pakken. Ik ‘peddle’ (lees: soort van borstcrawl op een surfboard terwijl je je hoofd zoveel mogelijk omhoog houdt om tussen het onvermijdbare zoute water door ook af en toe wat zuurstof te inhaleren) richting de branding door een golf, nog een golf, wat een golven! Bijna ben ik door de branding..even doorpeddelen..uit mijn rechterooghoek zie ik iets aankomen…of toch niet…of wel….en toen was het zwart….

11:00, 23 december, 2011, ik lig op een surfboard, de wereld draait om me heen. Ik heb geen pijn echter voelt de rechter kant van mijn hoofd aan alsof dat deel nooit onderdeel van mijn hoofd is geweest. Dingen gebeuren in slow-motion. Ik word richting het strand getrokken….Sorry, sorry, duizend maal sorry hoor ik een kalende kerel met een surfboard onder zijn arm roepen. ‘You’ll be fine, buddy’ roept iemand anders…

24 december, 2011. Terug in huize jongens. Mijn oor bloed constant terwijl mijn hoofd aanvoelt alsof er zojuist 2 verstandskiezen verdovingloos uitgetrokken zijn. Stabiliteit is echter het gene waar ik het meest naar verlang…. Gezien de kerstchaos bij huize jongens besluit ik toch om met Eelco mee te gaan naar het winkelcentrum…’niet handig’ constateer ik al snel terwijl ik sta te wankelen tussen de Louis Vuitton en Prada winkels die in de winkelcentra als onkruid uit de grond lijken te groeien. Terug in huize jongens besluit de familie een wandelingetje te maken. ‘Ideaal, even tijd om te rusten’, denk ik. Zodra ik lig begint de rechterkant van mijn hoofd te tintelen, te gloeien, enorm pijn te doen. ‘Gaat dit wel goed’? ‘Nee!’. 10 min. later maak ik mijn eerste ambulance-ritje ooit mee…een ritje die ik een dag eerder zou hebben gemaakt indien de surfbegeleider (die zich voordeed als medisch officier) er niet alles voor gedaan had om me rechtstreeks terug naar Sydney te sturen (later bleek dat de surfbegeleider de $200 in zijn zak heeft gestoken en ik daardoor niet verzekert, etc. was waardoor hij niks liever wou dan zo snel mogelijk van me af komen. Waarschijnlijk besefte hij niet dat mijn verstand ook ooit weer terug komt……). In het ziekenhuis wordt geconstateerd dat ik geluk heb er zonder hersenletsel af te zijn gekomen. Echter is mijn oor (zowel inwendig als uitwendig) flink opgezet en ontstoken en kan het revalideren van een dergelijke hersenschudding wel even duren….

26 december, 2011. Na een heftige kerstdag die wordt gedomineerd door veel eten en veel pijnstillers besluit ik om toch mee te gaan kamperen met Eelco en aanhang. Na een lange, hobbelige (lees: pijn!) rit komen we aan bij een zeer relaxte camping zo’n 5 uur noorderlijk van Sydney. Ik heb mijn eigen tentje waar ik de komende 7 dagen eigenlijk constant in te vinden ben. Lezen, slapen, lezen, slapen…en ondertussen wordt er constant heerlijk voor mij gekookt. Op een incidentele afwas na heb ik nagenoeg niks te doen! Heerlijk…en nog bedankt Cathy, voor de goede zorgen!

5, januari, 2012, back in Sydney. Ondanks de duizeligheid, koppijn, etc. vind ik toch dat er iets ondernomen moet worden…iets groots.....Australië!….
Rijden kan ik nog niet….mijn oorspronkelijke plan om het eerste beste feestje op te zoeken en daar een aantal backpackers op te pikken om mee te reizen lijkt ook redelijk in duigen gevallen. Ik moet iets anders verzinnen. Facebook aanzetten! Verrek, een berichtje. Sarah: ‘Hee Gijs, I’m in Sydney! x’. Met Sarah heb ik een aantal dagen doorgebracht op het fantastische Ton Sai beach (Thailand). Na een berichtje terug ontvang ik een sms dat ze onderweg is naar Bronte beach. Zou ik daar niet toevallig wonen…Binnen een dag is het rond: we gaan Australie rond rijden, of beter gezegd, zij gaat Australië rond rijden, en ik ga ‘revalideren’………....

TO BE CONTINUED THIS WEEK (fast summary: 9000 km, 5 weken, woestijn, tonijn, tent!)