Zuid-Amerika: Van cultuur tot katoen

1 maart 2012: Nog nooit heeft een dag zo lang geduurd en nog nooit heb ik (zo) duidelijk het begrip ‘jet-lag’ kunnen omvatten: Zowel vijftien uur vliegen als vijftien uur tijd/ritmeverschil. Met mijn stomme (helaas nog steeds aangeslagen) hoofd besluit ik om na aankomst in Santiago (9:30 ’s morgens) “even” een ‘power-napje’ te nemen hetgeen uiteindelijk uitliep in half comateuze praktijken waar ik pas na het dalen van de zon weer uit ontwaakte. Slapen zat er niet meer in en nadat ik om 05:00 uur eindelijk in slaap viel werd ik een uur later wakker met een rommelende maag. Voor het eerst (ooit) mis ik de Febo! Goed.. wachten tot ontbijt, driedubbele portie en Santiago verkennen….fantastisch, wat een opluchting. Cultuur, relaxtheid, vriendelijkheid, betaalbaarheid (3 x zo goedkoop als Australie en tevens 3 x zo duur als Bolivia, maar dat later!) flexibiliteit, spaans (of beter gezegd; castellano) en eten! Heerlijk eten! Daarnaast is de stad ook een plaatje op zich met de grote parken, de uitgaansregio Buena vista, de bergen, etc. Die avond ontmoet ik Paulina met wie ik een paar jaar eerder e-mail contact had over mijn destijdse ambities om in Valparaiso te studeren. Paulina, een oude studiegenote van Eelco (zie vorige verslagen), blijkt een hele gezellige (even tussendoor: wat een fantastisch onvertaalbaar nederlands woord is dit!) chileense te zijn en in de daaropvolgende dagen ‘cruisen’ wij in haar veel te grote jeep langs alle bezienswaardigheden van Santiago en omstreken inclusief Valpariso, Vina del mar en wijngaarden. Snel wordt het nog steeds grote verschil tussen rijk en arm duidelijk welk beeld werd versterkt door de city-tour van de linkse inheemse guide die niet erg te spreken was over de champagne/opera-feestjes van de rijken terwijl de jeugd bedelt (´and smokes crack´) op de ´calles´.

Ondertussen heb ik geregeld contact met Javier, mijn Boliviaanse contact/vriend die tijdens mijn vorige Boliviaanse avontuur een leuk baantje in de Boliviaanse senaat regelde, over eventuele werkmogelijkheden. Gezien ik graag weer een latijns-amerikaanse uitdaging van niet reizende aard wil aangaan, en omdat ik helaas nog niet genezen ben van mijn Australische surfincidentje waardoor ik niet in staat ben om in Chile te hiken, besluit ik richting La Paz (Bolivia) te vliegen waar er afgezien van de vele bouwprojecten (grotendeels gefinancierd door de toenemende cocaineproductie/handel) weinig veranderd is. Nog steeds is de grote inheemse bevolking met zijn kleurrijke kleding, karakteristieke gelaatskenmerken, en de Lambik-achtige hoedjes op elke hoek van de straat waarneembaar. De vrouwen en kinderen houden zich nog steeds met name bezig met het verkopen van alles waar vraag naar is, en dat in de meest creatieve verpakkingen en vormen. En de mannen zien het naast comadrinken als de grootste ambitie om ooit één van de vele verschillende typen taxis te bezitten die je voor omgerekend 1 euro naar elk deel van de stad brengen. Zelden gaat er een dag voorbij waarbij je niet gehinderd wordt door een ‘bloqueo’ (blokkade) of een ‘marcha’ (protest). De regering bestrijdt deze ongeregeldheden niet onregelmatig met harde hand waarbij er een aantal maanden geleden massale protesten zijn uitgebroken nadat gehandicapten door het leger van de straat werden geveegd. Aan de verkeerssituatie is ook weinig veranderd. Rijbewijzen zijn zonder lessen voor minder dan 100 dollar verkrijgbaar hetgeen te merken is aan de rijstijl. De in zebra verklede mensen ter promotie van het in Bolivia niet bekende doel van zebrapaden begeleiden voetgangers nog steeds over de zebrapaden hoewel deze baan iets in populariteit gedaald is nadat er een aantal ‘zebras’ dood zijn gereden. Een nieuw fenomeen is het hangen van lintjes aan de auto om zich te beschermen tegen ongevallen: een niet geheel onoverbodige luxe!

Na een brainstormsessie met Javier hebben we besloten om ons met cement en katoen bezig te houden. Cement omdat een kennis van hem eigenaar is van Soboce; de grootste Boliviaanse (cement)producent. Katoen omdat ik hier iets over in Australië op heb gevangen waarna ik na een kort onderzoek veronderstelde dat dit wellicht ook iets voor Bolivia zou kunnen zijn. Snel ben ik aan de slag gegaan met beide projecten waarbij cement op de achtergrond kwam te liggen na een meer gegronde inventarisatie van de mogelijkheden van katoenproductie. Dit project is vervolgens aardig in de stroomversnelling geraakt…. Inmiddels beschikken we over grond in een gebied waar op relatief traditionele wijze al katoen geproduceerd wordt (nota bene door de oorspronkelijk uit Friesland afkomstige mennonieten!), hebben we een aantal partners gevonden en zijn we druk bezig om de financiering rond te krijgen. Kort samengevat bestaat er een grote kans dat ik mij bezig ga houden met katoenproductie.

Wat betekent dit voor mij: afhankelijk van de financieringsmogelijkheden en procedurele rompslomp en daarmee samenhangend de mogelijke start van het project (dit jaar, volgend jaar of helemaal niet) zal ik mij deels gaan vestigen op het platte land waar de productie plaatsvindt, in een van de grotere steden van Bolivia (waarschijnlijk Santa Cruz of La Paz) om mij bezig te houden met logistieke, politieke, financiële, etc. zaken omtrent dit project. Daarnaast wil ik mij bezig houden met uitbreiding en eventuele andere (vervolg)projecten. Dit project is een joint-venture tussen één (en wellicht twee) Nederlands(e) en een Boliviaans bedrijf. Vanwege mijn nog steeds zeer aanwezige vaderlandsgevoel (en dat zonder PVV te stemmen!) en voor het managen van de Nederlandse partijen, betekent dit absoluut niet dat ik mij definitief in Bolivia ga vestigen en zal ik mij nog regelmatig op Nederlandse (katoenloze) bodem bevinden. Sowieso kom ik half augustus (en wellicht eerder..) voor nog onbekende tijd naar Nederland.

Wat betekent dit voor deze reis: Als een hersenschudding, alvleesklier of een geperforeerde trommelvlies mijn reis niet kunnen verpesten dan zal een beetje katoen de pret ook niet bederven! Wel heeft deze trip een andere wending gekregen en ligt de focus momenteel in Bolivia in de katoen. Gezien we te maken hebben met een aantal procedurele fases zal ik van deze ‘fases’ gebruik maken om zoveel mogelijk latijns amerika te blijven verkennen.

Momenteel bevind ik mij in Cordoba (Argentinië) waar ik mijn vader, die ik voor het eerst sinds mijn vertrek uit Nederland zie, zoveel mogelijk van zijn werkzaamheden afhoudt om het vervolgens heel veel over katoen te hebben. Daarnaast zijn we ook de schitterende omgeving van Cordoba aan het verkennen en zit ik nu, lurkend aan mijn espresso, te genieten van het prachtige uitzicht op het meer van Carlos Paz. Samengevat: het leven van een katoenboer gaat niet over rozen. Oftewel: La vida de un cultivador de algodon no se trata de rosas!